Duchy

dla moich kochanych rodziców

Gdy dzwony północ wybiją.
Dziwne myśli się w głowie wiją.
Siedzę samotnie w swoim zamku.
Nie myśląc o poranku.
został ostatni mój krok.
By mą duszę spowił mrok.
Wciąż o jednym myślę.
Choc wiem, że duchy istnieją tylko w mym śnie.
Nie moge z nimi porozmawiac.
I nie wiem jak mam złe mysli rozwiac.
Wychodzę ze swojego domu.
nie tłumacząc się nikomu.
Noc jest taka mroczna i ponura,
a nad moja głową wisi ciemna chmura.
Czerwone jest niebo jak krew czy wino.
Lecz to nie jest grozy kino.
Z lasu wychodzę na ciemne cmentarzysko.
skąd przybiega do mnie czarne psisko.
Spaceruję wokół nagrobków.
Ludzi bogatych i parobków.
W mroku się pogrążam
i za niczym nie nadążam.
Wychodzę z cmentarza,
do ciemnego korytarza.
Gdziś daleko słyszę złowieszcze śmiechy.
To dusze tych, którzy pokutuja za swoje grzechy.

Nagle przede mną wyrasta brama spod ziemi,
a z niej wychodzą niemi.
co za bramą jest? Nie, wiem nie...
Może wieczna radośc, a może przygnebienie?
Nie ma juz odwrotu
i do domu powrotu.
W sercu czuję drżenie,
ale ide bo tak chce przeznaczenie.

autor

Ch!Qu!tK@

Napisany: 2005-10-28 Dodano: 2006-01-19 10:53:16

Ten wiersz przeczytano 601 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie