Dwa chleby

Powiedział, że ma,
I że nawet dwa,
Lecz z nimi się nie podzieli.
Patrzyli jak jadł,
A gdy okruch spadł,
W nadziei głodni siedzieli.

Przełykał i żuł,
Zjadł jeden i pół,
A resztę pokruszył ptakom.
- Pojadłem za dwóch,
Rzekł klepiąc się w brzuch,
W oczy zerkając żebrakom.

Cóż to za człowiek,
Pomyślisz sobie,
Głodnym odmówić bez skruchy.
Lecz nim wydasz sąd,
Zastanów się skąd,
Takie w nim właśnie odruchy.

To nie jego chłód,
Bo rozumiał trud,
Postąpił raczej przezornie.
Biedacy to znak,
A gdy spytasz jak,
Streszczę ci krótką historię.

Kiedy był dzieckiem,
Życie miał sielskie,
Wdzieczny był mamie i tacie.
Za pyszną strawę,
I za zabawę,
W przepięknej drewnianej chacie.

Jego rodzice,
Żyli w zachwycie,
Nie próżnowali ni chwili.
W nagrodę za co,
Uczciwą pracą,
Dostatku się dorobili.

Uczyli w domu,
Jak być świadomym,
I zamiast klepać pacierze,
By każdy dzień czcił.
I ze wszystkich sił,
W samego siebie by wierzył.

Syn był ich szczęściem,
Nie chcieli wiecej,
I szanowali co mieli.
Nawet niekiedy,
Gościli biednych,
Z wdzięczności do Matki Ziemi.

Pewnego razu,
Grupę nędzarzy,
Przenocowali na strychu.
Nikt nie przypuszczał,
Że to oszuści,
I banda znanych oprychów.

Gdy się zbudzili,
Nie byli mili,
Zabrali rodzinne złoto.
Spalili chatę,
Mamę i Tatę,
A chłopak został sierotą.

Już bez kolorów,
Z braku wyboru,
Rozpoczął swój los tułaczy.
A gdy w nim zelżał,
Przeszłości ciężar,
W końcu zbrodniarzom wybaczył.

Nosił gdzieś stale,
Chęć by iść dalej,
I żyć z rodziców przesłaniem.
Ze zrozumienia,
Dał wybaczenie,
Lecz skaza już pozostanie.

A żeby jeść mógł,
Gdy dzień przyniósł głód,
Zamiatał plac na pogrzeby.
Robota prosta,
A to co dostał,
Starczyło mu na dwa chleby.

Nagle z oddali,
Przyszli pytając,
Gdy spocząć siadł na deptaku,
Czy chleb jakiś ma,
Jak tak, to czy da,
I czy wspomoże biedaków...

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2022-03-31 Dodano: 2022-03-31 11:50:50

Ten wiersz przeczytano 687 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie