Dwa teksty

Są tacy, których burzy zdawkowa grzeczność w tzw komentarzach; widzą w nich całe zło gdyż - jak uważają - są one li tylko reklamą, zaproszeniem do rewanżu w oddawaniu głosów. Jakoś nie zauważają, że wszystko jest po trosze reklamą. A już całkiem prymitywny chwyt reklamowy, jakim jest koncert p. "Madony" w święto Madonny, wokalistki, która "mogła by co najwyżej w chórkach u Sośnickiej" występować, a istnieje tylko dzięki skandalom podobnej próby - jakoś im nie przeszkadza, A powiadam raz jeszcze : my uprawiamy niszową działalność i juz nigdy wieszczami nie będziemy. Ich rolę, w odróznieniu od pospolitych wyjców stadionowych przejęły zespoły i wokaliści wprawiający tłumy w ekstazę. Znak czasów... I by do nich się dostosować - wstawiam dwa teksty. Zawierające tę samą ideę, ale pierwszy w stylu pop, a drugi - blues (na melodię nieśmiertelnych słów "kiedy byłem małym chłopcem, hej"). Może mnie kto zauważy...
* * *
Nie budząc serca dzwonu potrąć go, zaśpiewa
A dzbanek zimnej wody roni niby łzę.
Lecz wiele cierpliwości i miłości trzeba
By człowiek, bez obawy, zechciał odkryć się

Tylu już ludzi znikło na zawsze
Których nie słuchał nikt.Nawet pies.
Oni, jak dzban ten, w życia teatrze
Płakali chłodno, bez łez.

Tych innych, co na czele, także nikt nie słucha
bijących brudną pianę; wciąż ich pełno jest.
Bo liczy się jedynie ta wrażliwość krucha
Otwarcie na człowieka, ciepły, ludzki gest.

Ci głośni prędko scichną na zawsze
Na ich krzyk cieszy się tylko pies
Oni, spiżowi, w życia teatrze
Pychą zgłuszą się też.

Czy w nowe światy, czy tak jak świece
Zgaszą - zostawmy maleńki ślad:
Niechby, choć fragment naszego życia
Kogoś, jak wzór, wiódł przez świat.



I blues:

Dotknij dzwonu, choć bez serca, a rozśpiewa się
Dzbanek wody, zimny metal roni niby-łzę.
Ale wiele cierpliwości
Ciepła i miłości trzeba mieć
Aby człowiek bez obawy
Zechciał komuś odkryć myśli swe

Wielu ludzi nikt nie słucha, nawet własny pies
Czasem płaczą, chłodno, w złości i nie roniąc łez
Ale liczy się jedynie
Najważniejsza nam wrażliwość jest
Taka - ciekawość człowieka
Zwykły, ciepły, dobry ludzki gest.

Ludzi głośnych wewnątrz pustych nie chce słuchać nikt
Bił ktoś pianę, i jak brudne szumy całkiem znikł.
Na krzyk próżnych może tylko
Cieszyć się ich zastraszony pies.
Ci, spiżowi,wszystkich gaszą
Pychą gasza swoje serca też.

I to by było na tyle, jak powiadał pewien klasyk. Chociaż zgadzam się z wyrocznią, panem k. który bezlitośnie zwalcza nieporadności składni i stylu. Trzeba tak pisać, by jasno wyrazić sens idei, o której mówi utwór. Czy to mi się udaje panno M?

autor

Bałachowski

Napisany: 2009-07-31 Dodano: 2009-07-31 07:35:14

Ten wiersz przeczytano 1317 razy

Oddanych głosów: 40

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie