Dziadek Euzebiusz

Jestem Euzebiusz i idę w ślady wnuka
Tak jak i on inspiracji w rymach szukam
Nie stukam jednak tak szybko w klawiaturę
I mam od wnuka wyższą o wiele kulturę
On to jest jeszcze dzieciak i nie ma obycia
Nie dostał tak jak ja ostrego kopa od życia
Gdyż ja już dwie wojny przeżyłem jeśli pamiętam
Wiecie lat mam dziewięćdziesiąt i od święta
Przebłyski pamięci, ale jeszcze coś umiem
Choć tego rapa wnuka nie do końca rozumiem

Dziadek Euzebiusz – uciekinier z domu starości
Stary zgred i zwolennik politycznej poprawności

Nie mam żony, mam jedynie wnuka, ale tutaj on
Zaliczył literacki zgon, lecz to nie jest jego klon
Komu bije dzwon – to jest właśnie dobre pytanie
Kto i kiedy przed obliczem Piotra jako pierwszy stanie
Ujadanie mnie nie kręci, wolę o mojej pamięci
Coś napisać tutaj, chociaż nie pamiętam co się święci
Bo Alzheimer mnie dopada i w warzywo zmienia
Mój przyjaciel aż do śmierci, przyjaciel od niechcenia
To jest urok mego wieku, ale to jest tu normalka
Że czas ucieka i nikt z nas nie zatrzyma już zegarka

autor

Dziadek Euzebiusz

Napisany: 2018-07-09 Dodano: 2018-07-09 19:33:45

Ten wiersz przeczytano 847 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie