Węzły (1)

Burze przychodziły bardzo szybko, a odchodziły opornie. Tak jakby z głębokim ostrzeżeniem, że to jeszcze nie wszystko i jeszcze nienajgorsze w porównaniu z tym, co będzie się działo później.
Krystian miał ich serdecznie dosyć – tych wszystkich katastrof i także tych drobniejszych epizodów chorobowych.
–Wiadomo, że to wszystko w twojej głowie jest wyolbrzymione – mawiał do siebie niejednokrotnie. – Niemniej jednak te kilka ostatnich lat w życiu siedemdziesięciolatka to chyba jednak przedsmak ostatecznej katastrofy i prognoza rozstania się z tym w miarę dotychczas szczęśliwym życiem na Ziemi, gdzie przyszło mu żyć – dodawał na koniec rozważań wewnętrznych.
Codziennie miewał takie myśli i skojarzenia, które wypowiadał głośno lub półgębkiem wtedy, gdy był sam i chyba przez nikogo innego niesłyszany. Na przykład gdy przebywał jako jedyny pacjent w sali chorych albo pod natryskiem czy w toalecie – gdziekolwiek to mogło się zdarzyć. Najbardziej nasiliło się to zjawisko podczas pierwszego kursu chemioterapii w klinice KNUCH (Klinika Nowotworów Układu Chłonnego w Narodowym Instytucie Onkologii w Warszawie), kiedy ostra reakcja organizmu zamknęła mu na pewien czas wiele prostych czynności, takich jak jedzenie, siusianie, wypróżnianie się, a przede wszystkim głośne rozmowy z innymi, w tym zwłaszcza przez telefon lub przez WhatsApp. Wtedy takie gadki po cichu ze sobą samym zwielokrotniały się w stosunku do lat poprzednich (bo tak naprawdę to zjawisko występowało również wcześniej).
Na skutek swego czasu fascynacji psychiatrią i psychologią (by rzec z pewną przesadą oczywiście) doszukiwał się w sobie narastającej fali schizofrenii. Czy słusznie? Nie było to istotne aż do czasu, gdy na przełomie lat 2023 i 2024 (wtedy przekroczył już swoją siedemdziesiątkę) zjawisko wyraźnie się nasiliło zarówno pod względem częstotliwości, jak i głębokości występowania wewnątrz mózgu (czy ogólnie umysłu). Gadał do siebie zawsze, gdy miał do tego okazję – w ciągu dnia, gdy zasypiał i gdy się budził. W czasie czytania, wykonywania czynności higienicznych, przy jakiejś okazji albo bez żadnej. Starał się o to, by nikomu się z tym nie zdradzać, żeby nie zaczęto traktować go jako dziwaka lub co gorsza chorego na coś w rodzaju schizofrenii.
–To ma być, musi być, moja prywatna sprawa – mawiał do siebie w tych samych trybach myślenia. Ale czy na pewno była tylko prywatna? Trudno przewidzieć, przecież nie mógł mieć całkowitej pewności.
Czasami go bawiły te auto – tyrady, czasami zaskakiwały w nieodpowiednich miejscach, chociażby na zakupach w supermarkecie w poprzednich miesiącach, a czasami po prostu irytowały, gdy wciąż powtarzał to samo.
– Dziwaczejesz coraz bardziej, drogi Krystianku, pewnie z wiekiem jest to nieuniknione – dodawał wracając do przeglądarki internetowej lub do popołudniowej drzemki, od której bywał uzależniony częściej i na dłużej niż przed choćby kilkoma laty.
– Starzejesz się, koleś, niestety – reasumował, udając zrozumienie dla siebie, zwłaszcza w przypływie dobrego humoru.
Metafory z burzami codziennie go nawiedzały, niezależnie od woli czy nawet nastroju. Bo czyż burze hormonalne wewnątrz organizmu nie przypominają tych zdarzających się w przyrodzie, w każdym niemal miejscu na Ziemi? Burze w układzie odpornościowym, w systemie krążenia, w układzie nerwowym – czyż nie mają swoich merytorycznych odpowiedników w burzach tropikalnych z huraganami lub tornadami? Albo chociażby w jego klimacie europejskich nizin, w burzach letnich czy wiosennych z ulewami i piorunami? Osobiście nie poznał ani tornada, ani burzy piaskowej, ani burzy magnetycznej ani wielu innych zapewne. Raz trafił na wielogodzinną burzę śnieżną, gdy podróżował małym samochodem z całą swoją rodziną przez pół Polski. Jednak tylko raz i było to bardzo dawno temu.
Obecne burze w jego organizmie to były kwintesencje tego wszystkiego, co pełna fantazji wyobraźnia pozwalała mu dostrzegać w trakcie owych kilku lat bezprzerwowego niemal chorowania na "coś tam". Zawsze i w każdej chwili można było tu i teraz zapaść na jakieś nowe "coś tam", najczęściej bez specjalnego ostrzeżenia (za wyjątkiem COVIDa–19). Przekształcało się to wszystko w całkiem zgrabny sposób w długotrwałe choroby, których nie sposób było wyleczyć tak po prostu na swoich warunkach. Odwrotnie, niezbędne było oddać się pod opiekę służby zdrowia, publicznej czy prywatnej, otwartej czy zamkniętej w jakimś szpitalu. A jeśli tak, to zawsze w ręce osób, przy których musiał się czuć małym pionkiem, koreczkiem unoszącym się wciąż jeszcze na wodzie, pyłkiem kurzu wiszącym w powietrzu. W ręce lekarzy dobrych i słabych, pseudolekarzy, pielęgniarek i pielęgniarzy, techników, sanitariuszy, kierowców i kucharzy. Wszystko dlatego, że gdy już trafiło się do jakiegoś SZPITALA lub KLINIKI, to chcąc nie chcąc musiało się spędzać tutaj swoje cenne ostatnie (być może) dni ŻYCIA.
A szkoda ich było, tych ostatnich dni ŻYCIA, bo wiadomo, że to wszystko już jest "z górki", jeżeli ma się już ponad 70 lat. Tak było i teraz, gdy w KLINICE leczono jego węzły chłonne, zaatakowane z pełną siłą i niespodziewanie przez chłoniaka Burkitta. To akurat wydawało się zupełnie pewne, skoro było wpisane we wszystkich dokumentach medycznych dotyczących jego zdrowia i choroby, jakimi posługiwano się tutaj w klinice KNUCH na warszawskim Ursynowie.
– Do zobaczenia w Raju – przypominał sobie słowa Papieża, pełne optymizmu i wiary. Sam tej wiary i optymizmu miewał coraz mniej, pomimo codziennych modlitw, jakimi czuł się otoczony ze wszystkich stron.

autor

Janusz Krzysztof

Napisany: 2024-05-01 Dodano: 2024-05-01 13:49:50

Ten wiersz przeczytano 197 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Zdrowie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie