Dzieciństwa dobro i zło

Morze słonych krzywd…

słabi już udają dorosłych,
teatr kuszącej głupoty,
na szlaku dawnych kasztanów
wdychamy każdą śmierć w płuca,

srogość i ból kar,
niezrozumienie myśli w otchłani,
prośby o podarowanie dnia
gdy ktoś tak wcześnie gasi światła,

oni nieśmiało stawiają przyszłość,
ja nieśmiało umieram dla nich,
smutek unosi wzrok do gwiazd
przez wyczerpane przyjaźnie,

I brzeg dobrych chwil…

dwa ognie – to krzyczy młodość,
podwórko gęste od serc,
spacery poza znane,
fajerwerki pierwszej miłości,

dziś postawimy krok dalej
od zakazów – bez wyuczonego strachu,
wrócimy późno przez noc
jednością odciskając swe ślady,

i nie ścieżkami ograniczenia,
a swoim niebem dzięki skrzydłom
błękitnych inspiracji,
zapominając o radach Dedala,

autor

D.L...

Napisany: 2010-04-21 Dodano: 2010-04-21 00:55:09

Ten wiersz przeczytano 375 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie