Dziewczyna z czerwonymi walizkami

Grząznę po kolana w krwi ściekającej z duszy,
nie mogę już płakać, nie mogę się ruszyć.
Straciłem panowanie nad swoim ja, już nie wiem, co dobre, co złe,
wolny, czy przeklęty?Znowu nie ma mnie.
Samotność.Och , wielka to połać piekła, nie ogarniam jej,
tego ciepła więcej chcę, a zimno mi jest.
O!Arkadyjska Kraino, sypnij w oczy namiętnością,
O!Dziewczyno z czerwonymi walizkami.Przytul mnie, błagam, przytul mocno.
Bez kontroli nad dniem gęstym, rozpadam się na miliony,
czy to już przegrana bitwa, czy tylko chwila zwątpienia, żem błogosławiony?
Za mało ludzi wokół mnie, lub za mało piwa,
za dużo smutku i pustki.Rebel przegrywa?
Nigdy sie nie poddałem, zawsze wstawałem po biczowaniu,
a dzis smutny jestem i marzę o umieraniu.
Tak pragnę, tak brakuje mi tej miłości!
Tej, co nie istnieje, ale wierzyć w nią jest podobno najprościej.
Gdy kocham, nie kocha, gdy kocha, nie kocham ja,
gdzie jesteś Czerwona Siostro wyrodnej Samotności?Kiedy porwiesz mnie na wiatr?
Idę ulicą, omijają mnie ludzie z daleka,
bo patrzę w chodnik, bo smutny i płacze pod powieką.
Idę.I stoję.Oddycham.Niby to wciąż ja.
Lecz tak cierpię, że nie wiem już, czy jestem, czy to tylko mgła.
Kocham.Rozmijanie?
Dziewczyno z czerwonymi walizkami.

autor

rebel

Napisany: 2008-03-30 Dodano: 2008-03-30 13:42:19

Ten wiersz przeczytano 577 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie