Dziewczynka

Dziewczynce z zapałkami.

Jej nie zabił grudnia mróz,
Nad głową mając Wielki Wóz,
Chociaż głodna bardzo była,
To naiwność ją zabiła.

Nie płakała, gdy zgubiła but,
Gdy boso po śniegu szła,
Kiedy otulał ją tylko chłód,
A płaszczem była mgła.

Patrzyła na was w rogu skulona,
W kącie miedzy niebem a snem.
Nikt nie wiedział, że śpi tam ona
Twarz jej, uliczki stała się tłem.

Nie miała misia ni zapałek
Tylko jeden stary but
Tylko zwykły mały człowiek,
I ani jeden cud.

Dla niej zabrakło marzeń,
Słowo „wiara” obce było
Pozostał w kącie tylko cień
Życia które się w niej tliło.

Serc ludzkich zabił ją chłód
Za bardzo wierzyła w marzenia,
Że też nie zdarzył się żaden cud
I nie przedłużył jej istnienia!

Przez nikogo niekochana
Prawdziwego nie miała domu
Od początku była sama,
Dziewczynka nieznana nikomu

Chociaż zapomniał o niej każdy
Teraz podziwia w niebie gwiazdy,
I z bliska ogląda Wielki Wóz
Nie groźny jej już grudniowy mróz…

***
Chociaż miasto wciąż tłoczne a ciche,

Ulice pokrywa biały puch

Serca jak puste i sumienia liche

Na szczęście w Niebie już jej duch.

autor

Bella Vilcano

Napisany: 2008-04-03 Dodano: 2008-04-25 22:17:59

Ten wiersz przeczytano 567 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie