Dzwon

Po raz kolejny zabrzmiał dzwon,
Ciszę przerwały trwożne jęki.
Czyżby znaczyło to już zgon,
A może jeszcze większe męki.

Ktoś ruszył sznur luźno przypięty,
Pobudził serce z twardej stali.
I się odezwał krzyk przeklętych,
Jakby na chwilę tę czekali.

Lud w stronę wieży zwrócił oczy,
Szukał przyczyny zamieszania.
Lecz dźwięk odważnie w ciszę wkroczył,
Bać się maluczkim też zabraniał.

Ci zawstydzeni własnym lękiem,
Odważniej głowy swoje wznieśli.
I zobaczyli życie piękne,
Jak dawniej, gdy słuchali cieśli.

Już zapomnieli legend prawa,
Słowa ugrzęzły w błotnej szadzi.
A dzwon był niczym świeża strawa,
Lęk zgromadzony w duszach gładził.

autor

Grand

Napisany: 2015-04-05 Dodano: 2015-04-06 10:25:59

Ten wiersz przeczytano 683 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie