Dzwony

I na cóż mi kościół? Budynek
Ten mi przeszkadza czasami.
Grzesznicy z pobożną miną,
Handlarze dewocjonaliami...

Po cóż to? – myślę od nowa,
Gdy tłusty poucza mnie prałat
Na kogo trzeba głosować,
A kto jest ludzkości zakała.

Wystarczy – usłyszę głos dzwonów –
Mam kościół – modlitw natchnienie.
Kolumny drzew nieboskłonu
W górze trzymają sklepienie;

Modlitwy to brzęk pszczół na łące,
Tajemna praca ich w ulu...
Jak wieczna lampka lśni słońce
Przed Bożym tabernakulum.

Gdy dzwony do modłów wzywają
Świat wokół oddech wstrzymuje,
Wzniośleje, świętszym się staje...
W krąg pokój i miłość panuje.

Dzik, zając przebiega, a drzewa
W swym cieniu schron dają grzybom,
Zaś dusza w zachwycie mi śpiewa
Radosny ten hymn: „Introibo...”*

* Introibo ad altare Dei – Przystąpię do ołtarza Bożego – początek tradycyjnej liturgii mszy św. (antyfona z Psalmu 42)

autor

jastrz

Napisany: 2019-10-17 Dodano: 2019-10-17 00:12:25

Ten wiersz przeczytano 1565 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie