Exegi Monumentum *

Jam prorok, wizjoner, profeta natchniony,
talent mój ogromny* - przepraszam za szczerość;
stygmatem artyzmu cierpię za miliony,
a ran jak kieliszków: czterdzieści i cztery.

Być wieszczem mą rolą, przybywa mi pychy,
wersy niby perły rodzi ból artysty.
Choć ego ogromne, to w butli deficyt,
jak Bug we Włodawie, osiągnął stan trzysta.

Jam liryk, myśliciel, jam imago mundi.
Śladem Mickiewicza Weny mnie ponieście,
kędy przez Akerman fale Dniestru dudnią,
kędy wódki w żyłach dwa razy po dwieście.

Jak w śnie Jakubowym, ku Niebu, po glorię,
wchodzę po drabinie - co szczebel to Anioł.
Piszę dla potomnych, bo “non omnis moriar”,
pięćset gram mną targa, lecz targa zbyt mało.

Kiedy litr gorzały przepłynie przez krwiobieg,
sumienie mam czyste, wręcz nieużywane,*
duszę dałem sztuce i kawałek zdrowia.
Koniec wieńczy dzieło. Magnum opus. Amen.




* z Horacego
* parafraza Wyspiańskiego
* Stanisław Jerzy Lec


------------------------------------------- --


Postscriptum:

Są tacy podobno – jakże im zazdroszczę,
którzy wierszoklecą, gardząc wspomaganiem.
Do swojej tfu-rczości dystans mam, i wiem, że
nie zniósłbym na trzeźwo takiej grafomanii.

Satyra, w której jest trochę prawdy i dużo więcej fikcji. Nie piszcie, proszę o szkodliwości picia alkoholu.

autor

BordoBlues

Napisany: 2023-11-22 Dodano: 2023-11-22 12:44:16

Ten wiersz przeczytano 1997 razy

Oddanych głosów: 58

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie