Exodus

Idą drogą donikąd
Przerażone matki smutne dzieci
Słabi starcy bezradne staruszki
W oczach żałość mają
W sercach pochowali zmarłych

Wyszli ze strefy śmierci
Idą jak kondukt żałobny
W ciszy zatopieni
Z pochylonymi głowami
Tułacze swojej ziemi

Nie czują głodu i zmęczenia
Od śmierci szukają uwolnienia
Ich przyjacielem jest strach
Oni wiedzą co to znaczy się bać

Rozdziera ich tęsknota za domem
Nieznany ich los na nowej ziemi
Zostawili wszystko co mieli
Cały swój bezpieczny świat

Ich synowie ich mężowie
Ojczyzny bronią bram
Walczą dzielnie w piekle
Powstrzymują diabła szał

Wojna zdeptała im życie
Zburzyła przyszłość
Skazała na wygnanie
Odcięła drogę powrotu
Do ziemi ukochanej

Istny exodus

autor

Larisa

Napisany: 2022-04-06 Dodano: 2022-04-06 20:32:10

Ten wiersz przeczytano 1560 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie