feniks

Czekam, aż odrodzi się mój feniks...
zestarzał się,
obrócił w proch,
po czym zamienił w jajo.
Niedługo wykluje się ponownie,
ujrzy światło dzienne nowymi oczami.
Z kolejnej innej perspektywy.
Może troszkę podobnej do poprzedniej,
ale zupełnie świeżej.
Dającej siłę na nowo.
Tymczasem muszę czekać...
Tylko to mi pozostało.
Teraz jestem w momencie pustki,
kolejne chwile zatopienia
w bezsennym
i bezsensownym świecie.
Szara
otaczająca mnie rzeczywistość bez feniksa
będzie bezbarwna,
bezwonna,
beznadziejna.
pozostanie rozbita,
aż sie on narodzi na nowo.
będę czekać...

wracaj...

autor

_judyta_

Napisany: 2006-09-23 Dodano: 2006-09-25 20:44:39

Ten wiersz przeczytano 697 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie