feniks

chowam w cień
nie wyszeptane nawet słowa
gdyby mogły
rozpętały by wojnę
kusząc swym grzechem
ostre jak brzytwa kaleczą
gnieżdżąc się w zakamarkach myśli

zapomniałem przez to
o czym zapomnieć miałem
delikatnie lecz zdecydowanie
wybudzam się ze snu
jak z popiołów feniks
klęcząc przed znakiem twym
mój panie
cierpliwie czekam na znak

pozwól mi znów być człowiekiem

powoli się odradzam...

autor

hakaan

Dodano: 2005-09-27 01:55:08

Ten wiersz przeczytano 395 razy

Oddanych głosów: 19

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie