Gdy lato odchodzi. Proza.

W jasnoszarej mgle, niczym w lepkiej pajęczynie wstawał wczesnojesienny dzień. Niebo bladło, zaróżowione na cienkiej linii tuż nad jaśniejącym horyzontem. Jesień powoli otula ziemię warstwą opadłych złotych liści, które w wietrzne dni poruszają się po ścieżkach jak skóra węża. Nad strumykiem chmiel pachnie przyjemnie i zwiesza się w długich kiściach. Na drzewie orzecha włoskiego w twardym pancerzu dojrzewają owoce. Żywopłot rozbłysnął czerwonymi jagodami głogu. Gałęzie dzikiego bzu zwieszają się, pełne ciężkich ciemnogranatowych kulek. Winorośl zaczyna zmieniać kolor z zielonego, na głęboki biskupi. Gałęzie jabłoni, pochyliły się ociężałe od dojrzewających owoców. Opustoszały pola i łąki, ogołocone z zieleni, rozciągają się łyse i pożółkłe, i tylko pojedyncze kępki kwiatów zostały na ich skraju. Dni stają się co raz krótsze, lato wycofuje się w popłochu przed nadgorliwą jesienią. Niebo staje się niczym płótno szalonego malarza, jak gdyby w połowie dzieła artysta postanowił zrezygnować z lazurowego błękitu i chlapnął tu i ówdzie ochrą, karmazynem i czernią. Promienie słońca tracą ostrość, i tak żal, że nie można złapać kilku z nich w zaciśniętą pięść jak motyla, żeby przechować do następnego lata.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2013-09-03 Dodano: 2013-09-07 21:26:06

Ten wiersz przeczytano 1883 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie