Gdy zima za oknem

Zimowe słonce oświetlało pagórkowaty krajobraz, uwydatniając biel krajobrazu, który od czasu do czasu urozmaicały pojawiające się wrony.
Nie zaciągnęła zasłon, bo uwielbiała patrzeć, jak promienie słońca tańczą po ośnieżonym ogrodzie, na kołujące za oknem płatki śniegu, przynoszące ze sobą ciszę i spokój.

Obserwowała rudzika na zaśnieżonym
trawniku, który podskakując, był niczym rudawa plamka na tle bieli. Nie znalazłszy nic, rozpostarł skrzydła i odleciał. Woal spadających śnieżynek miał w sobie coś bajecznego.
Pod wieczór padał co raz gęstszy, wirując
w smugach świateł ulicznych latarni.

Delikatne i ciche w miękkiej poświacie
księżyca, opadały z kilku rozproszonych chmur, nieśpiesznie sunących po niebie.
Chwilami odsłaniały one gwiazdy,
w których blasku widać było drzewa nad rzeką
Olchę, rosnącą tuż na brzegu pochyloną nad wodą, na jej gałęziach lśnił biały puch.

Zaś czekała na niego, nie umiejąc odepchnąć
wspomnień, które niczym rwący górski potok
płynęły po kamieniach życia.

Powitał ją pocałunkami delikatnymi,
zachęcającymi, kuszącymi, a potem górę wzięła namiętność, paląca potrzeba.
Wplótł dłonie w jej włosy, poczuła jak jego
smukłe, twarde ciało napiera na nią, i nagle
zaczęła drżeć. Chciał się z nią kochać.
Podpowiedział jej to instynkt, w nagłej
chwili jasności, fali podniecenia i pożądania.

Chyba tylko trzęsienie ziemi lub tornado,
mogłoby im teraz przeszkodzić...

Cdn.
Tessa50

Miłość to czas i przestrzeń
udostępnione dla serca.
Marcel Proust

https://www.youtube.com/watch?v=SqcMiu0zWZw

autor

Tessa50

Napisany: 2023-02-24 Dodano: 2024-02-24 18:51:30

Ten wiersz przeczytano 862 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie