Gdzieś tam... Proza.

Wokół rozciągały się rdzawe pola rozgrzewające
się w bladej purpurze zachodzącego słońca.
Ostro zakończone cienie wysokich olch
padały na drugą stronę rzeki. W lesie przylaszczki
wyjrzały spod zeschłych traw pokrytych jeszcze
cienką warstwą śniegu, a jasna zieleń zaczęła
pokrywać budzącą się do życia ziemię.
Rankiem, samotna stojąc przy uchylonym oknie
oddychała głęboko, patrząc poprzez mgłę
wyglądającą, jakby ktoś na niewidzialnej
nici poprzeciągał kłęby waty między drzewami.
Myślała o miłości, która wykwitła jak czerwona
róża z zielonego pąka, a której słabe ogniwo
musiało pęknąć. Czuła się zawieszona pomiędzy
niebem a ziemią, bo wszystko się skończyło.
Nawet, gdy mgła opadła i wyjrzało słońce zdobiąc
ściany najcudowniejszą tapetą drżących cieni,
tapetą żywą i co chwila inną,ona będąc
nieobecną duchem nie widziała tego piękna,
bo łzy przesłoniły wszystko...




Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2010-02-25 Dodano: 2010-02-25 18:56:48

Ten wiersz przeczytano 543 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie