Hazard i Absynt

Za surdut z kasyna na bruk,
(Kto tak traktuje swych gości),
I krzyczą, że zwrócić mam dług,
Bo porachują mi kości.

Klnę ich pod nosem i idę,
A wśród kamienic wiatr dmucha,
Kamrat by się jakiś przydał,
Lecz ani żywego ducha.

I blado świecą latarnie,
Dobrze, bo w oczy nie kolą,
Splątany w swe myśli marne,
W żałosny wpadam monolog.

- Jak widzisz, me życie Boże,
Schło jak w butonierce hiacynt,
Sam diabeł tu nie pomoże,
Bo wierzę w hazard i Absynt.

Nagle huk i obłok pary,
Nagle stukają kopyta,
A wszystko to, jakby czary,
I z pary męski głos pyta.

- Czy może mógłbym w czymś pomóc?
Mam mnóstwo czasu na zbyciu,
Mogę Cię zabrać do domu,
Mogę naprawić Ci życie.

Aż dreszcz przyniosła ta zjawa,
I strach, że zaraz zemdleję,
Lecz przede wszystkim obawę,
Że to naprawdę się dzieje.

Po chwili niezwykły obłok,
Zmienił sie w zwitek w mej dłoni,
I postać stanęła obok,
Strojna we frak i melonik.

- Posłuchaj dobry człowieku,
Tak zaczął dziwny jegomość,
- Ja ludziom służę od wieków,
Rozwiń i czytaj wiadomość.

Nie chciałem mówić nic, wcale,
Czy z szoku czy z omamienia,
A słowa które czytałem,
Wprawiły mnie w osłupienie.

"Gdy boga swego odżegnasz,
Złota Waść tyle dostaniesz,
Że chociażbyś wszystko przegrał,
To przegrać nie będziesz w stanie."

- Gdy dasz mi z szyi krucyfiks,
Wszystko się stanie ciekawsze,
A Ty, jak mówią napisy,
Ze złotem będziesz już zawsze.

Zastygłem w zimnym bezruchu,
I nie wiem ile tak stałem,
Bez wiedzy czy byłem duchem,
Bez wiedzy czy byłem ciałem.

- Pamiętaj, to Twoje życie,
Wyszeptał cichutko jak mysz.
- Więc odpłać mi się sowicie!
Ściągnąłem i dałem mu krzyż.

On skłonił się, w palce pstryknął,
Zaśmiał się i nic nie pytał,
A ja dostrzegłem nim zniknął,
Że zamiast nóg miał kopyta.

Skupienie długo nie trwało,
W którym się udał kierunku,
Bo już za chwilę siedziałem,
W kasynie z butelką trunku.

Bez długów i bez kłopotów,
I z kopcem monet ze złota,
Wśród dymu, krzyków i potu,
A wkoło znana hołota.

Żyje, wydaję i piję,
Cudowny powrót z rynsztoka,
A dusza jakby niczyja,
Kurczy mi się w mgnieniu oka.

I ciągle jak w błędnym kole,
Na twarz ląduje za drzwiami,
Lecz sam wybrałem tą dolę,
Bez Boga, a z monetami.

Choć tętni złota machina,
To radość życia uciekła,
A ja, co noc do kasyna,
Powracam jakby do piekła.

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2023-01-02 Dodano: 2023-01-02 12:04:48

Ten wiersz przeczytano 1272 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie