hibernacja

jak to
mam zapomnieć
a ślady pocałunków
– jak ogniste tatuaże znaczące moje ciało
a obietnica
– że wiosną policzków dotkną
rozszczebiotane twoje usta
a oczekiwanie
– że rozkwitnę jak jabłoń tysięczną nadzieją
– oczy gwiazdą rozbłysną jak sierpniowe niebo
czyżby były płonne

to nieprawda
– to nie koniec
zbyt delikatni
z jednakiej gliny ulepieni
żądni wciąż żaru letnich promieni
zbyt szybko byśmy spłonęli

to tylko takie
chwilowe hibernowanie
gdy śniegi stopnieją
– będziemy razem kochanie

autor

TeniaBrass

Napisany: 2010-01-10 Dodano: 2011-02-26 09:59:29

Ten wiersz przeczytano 992 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie