Historia ślepca

Kiedyś idę, kiedyś czekam,
patrząc w niebo, które jest
tak daleko, lecz wciąż blisko
aby być tam, aby trwać...

Wtedy Bóg powiedział nagle:
"Słuchaj sprawa nie jest prosta,
tak, jak całe życie twe,
lecz niedługo, po południu
spotka ciężki sprawdzian Cię"

Idąc drogą, zadziwiona,
myślę sobie taką rzecz:
kiedy przyjdzie owa pora
aby przykład młodszym dać
i ten test co przyjdzie zdawać
na 100% pełnych zdać!

Więc tak idę wąską drogą,
dumna jak niejeden paw,
czekam, aż ten moment będzie
aby przykład młodszym dać.

I spotykam małe dziecko,
które łkając cicho szepcze:
"proszę pomóż, pomóż proszę,
abym serce całe miał"

Ale ja, trochę niepewnie,
oddaliłam się pospiesznie
aby czas, który ucieka,
na mnie, wraz z Bogiem poczekał.

Więc tak idę ku przyszłości,
myśląc sobie "co za los?"
że akurat ja, tu, zaraz,
będę bohaterem dnia!

Nagle patrzę a tu człowiek,
który ciężkie życie ma,
jest pobity i rzucony
aby skonał sam, na sam.

Będąc obok niego słyszę
cichy, desperacki szept:
"proszę pomóż, pomóż proszę
abym nie umierał sam"

Ale ja, trochę niepewnie,
oddaliłam się pospiesznie
aby czas, który ucieka,
na mnie, wraz z Bogiem poczekał.

I wciąż idę i wciąż czekam,
patrząc w niebo, które jest
tak daleko lecz wciąż blisko
aby być tam, aby trwać...

Wraz z bliskimi i wraz z Bogiem,
który daje testy mi
abym mogła się popisać
i do nieba prędko iść.

Ale ciągle coś mnie trapi
jakby Bóg powiedział mi:
"Już za późno, już oblałaś
test pozostawiony Ci"

Lecz wciąż idę i wciąż czekam
patrząc w niebo, które jest
tak daleko lecz wciąż blisko
aby być tam, aby trwać...

autor

Katy

Napisany: 2014-08-12 Dodano: 2014-08-12 23:41:25

Ten wiersz przeczytano 488 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie