HISTORIA STARA...

Na starym urwisku, w ponurym zamczysku,
siedzi na tronie, król, w swej koronie.
Głowa go boli, przeczuwa że skona,
a obok gdzieś, leży, małżonki korona.

Doszło do zdrady! A przyszła wiosna!
Królewska stopa, grzybem obrosła.
Królowa choć dama, wierną nie była.
Wiosennym rankiem się, z błaznem, puściła!

***

Na starym urwisku, w ponurym zamczysku.
Błaźnił się błazen, ten pajac z odzysku.
Znali go chłopi, cenili konfratrzy.
Mawiano jednak, że podłe ma wiatry!

Mimo swej wady, gdy wiosna przybyła,
dla niego królowa, się sukni wyzbyła.
I błazen z królową, w łożu błaźnili!
Tak, w ten czas było, wam mówię mili.

***

Na starym urwisku, w ponurym zamczysku,
Alchemik spisek, lepił w swym pysku.
Królowej do wina, wlał specyfiku.
Zamęt wprowadził, w królewskim kurniku.

Stopy zakaził, alchemik, królowi.
Wiatry przegonić, pomógł błaznowi.
I teraz król, usycha na tronie.
A chytry Alchemik, błyszczy w koronie.

***

I takie to dziwy! W ponurym zamczysku!
Ledwo stojącym, na starym urwisku!

autor

DMN

Napisany: 2010-04-10 Dodano: 2010-04-16 03:42:42

Ten wiersz przeczytano 644 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie