Historia Tadka, który zmądrzał

Za oknem siąpi deszcz, więc i mnie wolno - sztama z naturą, cyklami, opadami, suszą, łaknieniami dżdżu, po których ulewy. Dlaczego nie?

Zwilżam trzecią paczkę Zewa Softis. Mokre chustki ulegną biodegradacji, a ja zrzucę nadwagę chmur. Wtedy nauczę się fruwać, albo chociaż stąpać po cienkiej linie. Lżejsza o wszystkie krople.

* * *

Tadek opowiedział mi kiedyś o tym, jak się wieszał. Podobno, albo lina była za cienka, albo on zbyt ciężki. Pękła, a on tak boleśnie obił dupsko, aż mu wbiło się do głowy, że `nigdy więcej przez żadną babę...!` Zwłaszcza w Nowy Rok, podczas balu. Nowego żal, i balu szkoda, i...

* * *

Przestało siąpić. Wyrzuciłam zużyte chusteczki. Sięgnęłam po zeszyt i zanotowałam:

* * *

Siąpi za oknem
We mnie też
Nawilżam Zewa Softis
Zrzucam nadwagę chmur na deszcz
Na linie będę mogła
Lekko tak lekko (...)

Pękła pod Tadkiem kiedyś i
Wbiło się mu do głowy
Że bab na pęczki a kto wie
Ile lat zwłaszcza nowych

Gdy przestał
Siąpić deszcz
Tadek zmądrzał
Ja też

autor

grusz-ela

Napisany: 2019-02-27 Dodano: 2019-02-27 17:36:23

Ten wiersz przeczytano 1266 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie