* (ja...)

ja
– tak krótko byłam
tak mało
łączyło mnie z ziemią
ścięgien


nigdy nie chodziłam do pierwszej klasy
nigdy nie miałam kolegów
wśród swoich
a obcy nie mogli być moimi kochankami
mieliśmy krótkie spotkania
w słowie
błagalne wizyty
ale wers był zawsze o czym innym
o mnie samej
samej


a potem słowa jak robaki
czmychnęły pod meble


właściwie nigdy ich nie było
właściwie zawsze strzepywaliśmy je z ubrań
w milczeniu
rozgniataliśmy butem
nachalne ścierwojady



tak krótko byłam
nic nie widziałam
powieki otwierały się na 2 centymetry


tak duży był mój świat
drzewa miały 2 centymetry wysokości
ludzie byli mniejsi, bo chodzili
zawsze pod nimi


najwyższe budynki mierzyły 2 centymetry
ludzie byli jeszcze mniejsi, bo musieli się w nich
zmieścić
nawet ze skrzydłami
niektórzy byli tak mali, że widać było tylko
głowy

w oknach
a okna były jeszcze mniejsze
żeby nie pomylić ich z drzwiami
i niczego przez nie nie wpuścić
prócz wątłego źdźbła światła
a ono też było małe
malutkie
jak koralik
słońce
czerwona porzeczka
na krzaku
dwucentymetrowego świata
o wschodzie

wschody są cierpkie






*



tak krótko byłam
i tak niewiele


piszę testament i jem jabłko
pierwszy kęs przepadł
we mnie pustą otchłań
komu dam drugi ?
waham się, bo przecież nie mam nic
innego


odkładam uboższe o kęs
jabłko
i obrane ze skórki
to bardzo słabe jabłko


zapisuję je w testamencie
swojej duszy
która wyjdzie ze mnie
tak bardzo głodna
i nieporadna
że ucieszy ją
to nieszczęsne jabłko

https://www.youtube.com/watch?v=cl4cLEToPfc&index=3&li st=RDEMFI22DfQOzBW_lGqF_Y8exA

autor

Marta Surowiecka

Napisany: 2018-09-25 Dodano: 2018-09-25 01:34:21

Ten wiersz przeczytano 882 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie