A ja wciąż idę...

Idę betonową drogą,
naokoło betonowe bloki,
wszystko z kamienia...
Twarze ludzi wykute w kamieniu,
obojętne na to, co dzieje się dookoła.
Ja idę, zagubiona, przygarbiona,
sama...
Przytłoczona tym betonowym światem,
gdzie miłość, którą zwą szczęścia kwiatem?
Kropla nadziei wlana w serce
i świat odżyje, tęczowym się stanie...
A ja wciąż idę sama w tym pustkowiu,
zagubiona, przygarbiona
z perłowymi łzami,
padającymi na betonową drogę
po której kroczę...
sama...
Gdzie jesteś? Pytam... gdzie?

autor

Aniołek_(ona)

Dodano: 2005-05-06 18:21:42

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie