Jak błękitny kwiat niezapominajki

Piękny ranek dzisiaj był, Promień słońca do domu się wbił...

Gdy dziś rano słońce wstało,
I Twe lico oświetlało,
Ja patrzyłem z zapartym dechem,
A pieśń ptaków odijała się echem,
W moich uszach.

A Ty tak leżałaś,
I na mnie patrzałaś,
Coś powiedzieć chciałaś,
Lecz rady nie dałaś.

Bo oto szum, wiatr przez okno się wdziera,
Wszystkie kurze ze ścian zdziera.
Zerwałen się szubko zerwawszy się dzielnie,
I przymknełem okno, całkiem samodzielnie.

A Ona patrzała jak róża czerwona,
Jak niebo błękitne,jak nimfa wcielona.
Patrzała tak na mnie oczyma swymi,
A ja prosto w jej oczyma swoimi.

Zbliżyłem się, podeszdłem,
Jej usta całując,
Chcąc w tym prostym geście,
Jej urodę ująć.

Lecz nagle budzik dzwoni,
"Czas to pracy. Wstawaj!"
A ja sobie myśle: Gadaj se, gadaj...
Zacisnełem jej ręke w swojej dłoni,
Ostatni raz pocałowałem,
Popatrzałem na nią i wstałem.

Wstałem, poszedłem wieczora czekając,
A przed oczami jej urodę mając.
Jak błękitny kwiat niezapominajki,

Kończący historię tej bajki...

autor

ByKu

Napisany: 2006-03-09 Dodano: 2006-03-09 08:25:08

Ten wiersz przeczytano 587 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie