Jak ćma...

Siedzę jak ćma, która przy świecy spadła
ze spalonymi przez ogień skrzydłami
Myśl czarna do głowy się mojej wkradła
i walczy z wszystkimi dobrymi myślami
Czy warto żyć mając ranę na duszy,
która boli bardziej niż zadana ludzkimi rękami?
Czy serca Twego kamień wreszcie coś skruszy?
Coś przywróci miłość między Nami?
A może jak ćmie już nigdy skrzydła nie odrosną
i mnie nie zabliźnią się na duszy rany.
I skończy się wszystko z pewnością niewzruszoną
prowadząc duszę w ból nieubłagany... .

autor

Shadoff

Napisany: 2005-01-23 Dodano: 2005-01-23 14:52:52

Ten wiersz przeczytano 495 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie