Jak w kabarecie

Wysoki sądzie, ja się nie tłumaczę,
ale już dłużej kłamstw tych znieść nie mogę,
"Rodzina w nędzy? Żona co dzień płacze?"
Szwagier to zmyślił, bo stał się mym wrogiem.

Kiedyś chlał ze mną gorzałkę pospołu,
żony tyranię zwalczać mi pomagał,
odkąd nie pije, od wspólnego stołu
odszedł, by bruździć teraz i przeszkadzać.

"Że dzieci głodne posyłam do szkoły?"
Bardzo przepraszam, to nie ja posyłam,
a wobec ślubnej tylko pięści gołych
używam, by jej wątroba nie gniła.

"Że nie pracuję?" Bo pomagam żonie,
bloki omiata i po ludziach sprząta,
ja pijąc piwko, ciągle myślę o niej,
no i wypłaty podejmuję z konta.

Szwagier się tylko wtrąca wciąż i pieni,
dłużej nie zdzierżę, szykuje się pogrzeb,
zamknijcie szwagra..."Co to może zmienić?"
A po co zmieniać, skoro tak jest dobrze.

autor

karat

Napisany: 2013-03-18 Dodano: 2013-07-31 06:54:34

Ten wiersz przeczytano 2048 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie