Jak rwący strumień.

Późnozimowe słońce wlewające się przez okno padało na jasną kołdrę , wypełniając sypialnię miękkim, bursztynowym blaskiem. Pościel jeszcze pachniała grzechem,
ale słowa, które padły zdruzgotały ją, niczym cegła spuszczona na robaka. Zraniły, jak odłamki zbitego szkła. Płakała cicho, niedosłyszalnie, powstrzymując łkanie. Ręce jej się trzęsły, każdy oddech sprawiał ból. Oczy piekły od łez, jakby się naoglądały zbyt wiele niedoli tego świata. Serce wypełniał nieprzebrany smutek. Straciła go. Pustka przyszła z otchłani, serce to usłyszało i zostało zranione. A przecież, od początku była świadoma tego, że igra z ogniem. Próbowała go ugasić, walczyła z tym, tłumaczyła sobie, że to niedobre, że nie powinna, ale nic nie mogła na to poradzić. Poświęcenie o szczęściu pieśni
cicho nuciło, klawiszami pianina w melodię się układało. Niebo lśniło gwiazdozbiorem miłości. Nie była w stanie przed tym uciec, nie miała siły z tym walczyć. Jedno tylko wiedziała, że go kocha. Przy nim czuła się szczęśliwa,jak nigdy dotąd. Nie wiedziała do tej pory, co to jest miłość, znała tylko jej cień,
jej mizerne odbicie. Od wielu lat, leniwym strumieniem płynęło jej życie. Zburzył to swoją osobą, i popłynęli oboje
po bystrym a nawet rwącym rzeki nurcie. Zatrzymali się na wyspach miłosnych uniesień, nie umiejąc ukryć swojego
zachwytu. Słysząc w jego głosie czułość i satysfakcję, utwierdzała się w przekonaniu, jak wiele dla niego znaczy.
Pragnęła siłą miłości ,odpędzić strach przed kolejnym porankiem. Rozleniwiona rozkoszą ,utulona w kochających ramionach, zamykała oczy, czując, że wreszcie może zasnąć, spokojnie i głęboko.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2013-02-21 Dodano: 2013-02-26 12:49:33

Ten wiersz przeczytano 1591 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie