Jak skunks szukał przyjaciół...

Przyszedł skunks nad rzeczkę,
przejrzał się w zwierciadle.
Zobaczył odbicie:
-W tym futrze mi ładnie.

W biało-czarne pasy,
włosie błyszczy zdrowe.
Często szczotkowane.
-Dobrze dbałem o nie.

Już mi się znudziły
dni samotne w norze.
Może przyjaciela
znaleźć ktoś pomoże!

Skunks przed wschodem słońca
wrócił ze spaceru.
Po chwilowej drzemce
zmierza już do celu.

Idzie brzegiem rzeczki.
Widzi bobra w wodzie.
Może z nim wyruszy
ku nowej przygodzie.

Ale bóbr z energią
dzisiaj tamę stawia.
Nie ma teraz czasu
na inne wyzwania.

Szopa pracza ujrzał.
W błocie całe futro.
Jest zajęty praniem.
- Może pójdzie jutro?

Kiedy się na plaży
rozłożył z kocykiem,
przybył na obiadek
jeżyk wraz z królikiem.

Wszystko było dobrze,
jedli jajka z rzepką,
póki skunks na jeża
nie nadepnął łapką.

Ze strachu czy z bólu
puścił mały smrodek.
Goście nie zostali
już na podwieczorek.

Z gałęzi na gałąź
wiewióreczka śmiga.
Zaprosiła skunksa
na skoki po drzewach.

- Ale to nie dla mnie,
zejdź na ziemię miła.
Pójdziemy na spacer,
w przyjaźni jest siła.

Wiewiórka skoczyła
prosto mu na głowę.
Ze strachu skunks puścił
powietrze... ze smrodem.



Tak się zakończyły
tej przyjaźni próby.
Nikt tu nie zawinił.
To prawa natury!

autor:Teresa Mazur

autor

Babcia Tereska

Napisany: 2020-10-16 Dodano: 2020-10-18 13:15:58

Ten wiersz przeczytano 2390 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie