Jak za cielakiem

Jak szlaki przetarte z pozoru łatwiejsze,
są drogi w twym życiu z pozoru jaśniejsze.
I często, gdy stajesz przed ścieżki wyborem
wybierasz tę prostszą, łatwiejszą pozorem.
Nie szukasz swej własnej, wybranej rozumem,
lecz idziesz na oślep, bezmyślnie za tłumem.
Czy to z lenistwa? A może z wygody?
Jakie ku temu nas pchają powody,
że innych, swych własnych dróg nie szukamy,
że nieprzemyślane kroki stawiamy.
I jakże się często stukamy po głowie,
gdy wybór bezmyślny nie wyszedł na zdrowie.
Przykładem niech będzie, bo z prawdy utkana,
ta bajka co niżej na papier przelana.
Czytając opowieść - Jak za cielakiem
ścieżka przez góry stała się szlakiem,
mam dużą nadzieję, że sens w niej ujrzycie
i z własnym wyborem przejdziecie przez życie.

Głupiutki cielaczek, młodości to wada,
bezmyślnie odbiegał od swego stada.
Kuszony zapachem trawy soczystej
i szumem w potoku wody przejrzystej,
podążał wciąż dalej, za tym co lubił,
aż w końcu pod lasem cielak się zgubił.
Niezbyt rozumne to w łaty cielę,
nad swym położeniem nie myśląc wiele,
ruszyło okrężną drogą przez góry,
gdzie stary las szeptał głosem ponurym.
Zawiła to droga by dojść do pastwiska.
Skalne występy, wąska i śliska.
Tak wyboista i niebezpieczna,
że czujność wzmożona była konieczna.
Po długich godzinach mozolnej przeprawy,
dotarł szczęśliwie, choć lekko kulawy
dołączył do swego stada w dolinie,
gdzie wartkim strumieniem potoczek płynie.
Nazajutrz osioł błądził pod lasem,
on też do doliny zawitał czasem,
więc ruszył tą ścieżką, jak ciele przez góry,
i szedł bardzo długo przez las ponury.
Następnie baran wraz z całym stadem,
jak osioł poszedł cielaka przykładem.
Gdy tylko dojrzał przetartą ścieżkę
całemu stadu zrobił przebieżkę.
I szły barany przez las godzinami,
nóżka za nóżką górskimi zboczami.
Z czasem i ludzie z tej okolicy,
chcąc dojść do targu w centrum stolicy,
zaczęli chodzić tą drogą przez lasy,
dźwigając na sprzedaż zbędne zapasy.
Z trudem przeszkody pokonywali,
na drogę ciężką wciąż narzekali
i nieustannie, na czym świat stoi,
każdy wędrowiec idąc biadolił.
Biadolił stary, biadolił młody,
każdy narzekał na niewygody.
I zamiast pomyśleć o innych drogach
liczyli otarcia na zdartych nogach.
Po kilku latach ludziom miejscowym,
ścieżka się stała traktem handlowym.
Ciągano nią z wielkim mozołem zwierzęta
i objuczone towarem bydlęta.
I tylko w duchu śmiał się las stary,
nie mogąc zrozumieć ani dać wiary,
że ludzie tak ślepo szli ciężkim szlakiem,
za młodym, głupiutkim, bożym cielakiem.

autor

krzepkaDulcynea

Dodano: 2012-11-26 10:12:51

Ten wiersz przeczytano 2497 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie