Jakże wielka Ta Miłość!

By ratować człowieka przed ciężarem złych czynów,
zesłał Syna na Ziemię, swoją miłość jedyną.
Z czystej Panny zrodzony, pełnił misję wśród ludzi.
Jak żyć wszystkich nauczał i szacunek tym budził.

Gdy pytali kim jesteś – odpowiadał – Syn Ojca,
tego co mieszka w Niebie. I zadziwiał bez końca.
A gdy wieść się rozniosła, że i cuda też czyni,
wówczas król Żydów, Herod – kazał szukać przewinień.

Judasz zdradza Jezusa, Piotr wypiera się Mistrza
i w Ogrodzie Oliwnym czarna chwila ta przyszła.
Tam pojmali żołdacy, oznajmili, że Piłat
wyrok dał – ukrzyżować! Głos przebijał na wylot.

Jezus bierze krzyż, niesie, pod ciężarem upada.
Matka jest przy nim w tłumie i podeszła bezradna,
pomóc nic Mu nie może. Tylko wzdycha – o Boże.
Cyrenejczyk się schyla, dźwiga krzyż choć przez moment.

Weronika twarz Jemu swoją chustą ociera.
Drugi raz Jezus pada. Ciężar drzewa doskwiera.
Pokrzykują żołdacy i płacz niewiast spotkanych...
Jezus wszystkich pociesza o ten świat zatroskany.
Po raz trzeci upada, po czym z szat jest odarty
i do krzyża przybity. Dobry łotr się lituje.
Jezus słysząc w nim wiarę, a nie kpiny i żarty,
mówi doń – jeszcze dziś dusza twa będzie w raju.

Przed skonaniem bok przebito, octem napojono.
Koroną cierniową ozdobiono boskie skronie.
Nim wyzionął ducha, słowa krążyły jak ptaki –
"Boże Mój, Boże Mój, czemuś mnie opuścił".
.
.
O zachodzie słońca, ciało zdjęto z krzyża,
do grobu złożono.
Smutek trawił serca niewiast i uczniów w rozterce
a najbardziej bliskich, w tym Maryi Matki.

Dzisiaj my maluczcy – Twoje Jezu dziatki,
prosimy o łaskę – nie odtrącaj, przebacz.

autor

mariat

Napisany: 2017-04-09 Dodano: 2017-04-09 22:15:37

Ten wiersz przeczytano 2006 razy

Oddanych głosów: 61

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie