Jaskółki z betonu

jak rozbawione ze śmiechem
pląsają magiczne bezwstydnie
smutki w mojej głowie wszystkie
przemieszczające się biegiem

nie czują, nie widzą, nie słyszą
bo dla nich nie istnieje się wcale
zatrzymać, połapać, odesłać je
to na nic – one nawet nie dyszą

zdolności, siła, wykształcenie
trzy półki w nich segregatory
sprawunki, sprzątanie, remonty
zacierają co miało być piękne

oblicza patrzące nam w oczy
spłaszczają natury spowiedź
czy o to chodziło ? odpowiedz
ty, coś Enigmą zarosły

zostaje swobodne milczenie -
paleta praw świętych wyboru
lotnością jaskółki z betonu
glejt bycia – za siebie wspomnienie.

...prawda o sobie (Elu, dziękuję za mądrą wskazówkę)

autor

Jaskier5

Dodano: 2006-06-14 12:37:28

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie