Jesień

W szarości dnia, jak tonące łzy,
Monotonia cieni, jak krzyk samotnej duszy.
Jesienny mrok jak czarny płaszcz opadł na świat,
A umierające życie szeptem mówi o swojej krótkiej ścieżce.

W pustce i obojętności, upadku i śmierci toniemy,
Jak liście na wietrze, bez celu błądząc bez końca.
Samotność, ta okrutna towarzyszka naszych myśli,
W mroku tęsknoty, gdzie śmierć krąży jak cień.

Deszcz skropił ulice, jak łzy żalu i stracie,
W obojętności świata, czujemy się jak obcy w obcym świecie.
Wiatr niesie szepty przeszłości i zapomnienia,
Jesienny mrok, w duszach naszych, zbiera żniwo cierpienia.

Umierający świat, to opowieść o nicości,
Śmierć krocząca obok, jak wieczna niewiadoma.
Utracone chwile i dni, jak księga złych snów,
W tej menarcholii, w jesiennym mroku, smutek wiecznie płynie jak strumień w mrok.

autor

Ozzy Perpurl

Napisany: 2023-11-05 Dodano: 2023-11-05 19:16:38

Ten wiersz przeczytano 544 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie