I jesień może być piękna

Rankiem ogród zasnuwała mgła, jednak słońce
przedzierało się przez nią, a wśród oparów ukazywało
całe piękno, jakie natura ofiarowywała o tej porze roku.
Roztańczone promienie migotały po płynącym opodal strumyku,
na liściach drzew mieniących się kolorami jesieni: złotem, brązem,
fioletem i burgundem, po pnących się wysoko różach zwisających
niczym zasłony z żółknących drzew, mieniących się czerwienią jeżynach
rosnące przy samej ziemi, jasnozielonych jabłuszkach dzikiej jabłoni,
tarninie i orzechach laskowych o przyjemnym i delikatnym smaku.
Wreszcie wścibski promyk wdarł się przez szparę w zasłonach do pokoju.
Podciągnęła roletę i pomieszczenie zalało złote światło, w którego
bezbarwnych smugach zatańczyły drobinki kurzu.
Powietrze w wychłodzonym pokoju pachniało pustką.
Piękna rasowa kocica wyczuwając obecność pani przyszła
pocierać się o jej nogi. Później wsparła się na tylne łapy,
i wskoczyła na kolana patrząc topazowymi oczami. Tak jak jej pani
kocicy włosy też już posiwiały, sierść straciła głęboki ciemny połysk.
Kochała to cieplutkie futerko, teraz głaszcząc je sercem była
przy ukochanym. I zanim zdążyła uporządkować splątane myśli
poczuła na ustach jego wargi, ciepłe i tak bardzo kochane.
I jesień może być piękna.
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2015-10-12 Dodano: 2016-01-17 08:57:06

Ten wiersz przeczytano 1425 razy

Oddanych głosów: 40

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie