Jesienne smutki

Przyrodę ogarnia jesień i jesiennie robi się we mnie i wokół mnie...Johann Wolfgang von Goethe

.

...jesień...wraz z nią melancholia i żale przeróżne zagnieżdżą się w kątach i zakamarkach duszy i tęsknota za tym co odchodzi ...to pora krótszych dni, niknącego światła i niepewności...


Jesienną porą wracają smutki,
gdzieś za uszami w noc osiadają,
w deszczu i chłodzie płaczliwe nutki,
drzwi do radości w nas zamykają.

Same przychodzą, gdy wszystko moknie,
bez zaproszenia myśli zajmują,
stoją samotne w cieniu przy oknie,
szumu narobią, w żale celują.

Krzywdy nie robią, łza im się zdarza,
coś tam poszepcą, że już odchodzą,
choć dalej trwają w dniach kalendarza,
i zasmucają, trosce tak słodzą.

Są nieugięte, tęskno wzdychają,
i przeszkadzają, gdy praca czeka,
patrząc przez okno świat przysłaniają,
jednak przyjaciół widzą z daleka.

Choć ciągle mówią dzisiaj już znikną,
dalej się plączą między myślami,
ospale trwają, jeszcze coś dotkną,
może odpłyną wraz z roztopami.


Autor: Halina53

...jesień usprawiedliwia tęsknoty...jesienią nie trzeba być młodym, zdrowym, aktywnym jak latem...jesienią można sobie popłakać... jesień to pora ludzi samotnych...

autor

Halina53

Napisany: 2017-11-25 Dodano: 2017-11-25 10:09:37

Ten wiersz przeczytano 1628 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie