jesienne swawole...

Park się roztańczył. W cichutkiej alejce,
krzeszą hołubce dojrzałe kasztany,
zsuwają w skokach najeżone fraki.
Zadziornym wzrokiem jako don Juany,
proszą do tańca parasolki lotne -
lipowe panny, strojone w berety,
które dostały od żołędzi smukłych,
aby łagodniej kręcić piruety.

Klonowe liście okraszają trawy,
szeleszcząc szmerne układają tony,
a wtór im dają wplatając akordy,
zawiane chłodem przemarznięte wrony.
Cały park śpiewa, tańcem swym zawiany.
Promień słoneczny gładzi cisów głowy,
wygina na nich miękko ciepłe ciało,
tworząc złotawy kluczyk wiolinowy.

Zaś stary platan ptaszęta zaprasza,
aby przypadkiem piór nie przemoczyły,
gdyż w aksamitnych odbiciach słonecznych,
krople deszczowe wnet się pojawiły.
I teraz w deszczu utonie taneczność
z wiatrem pospołu w jesiennej odsłonie.
Siądźmy na ławce. Wsłuchajmy się w szumność,
łapiąc kropelki brylantowe w dłonie.

autor

niezgodna

Napisany: 2019-11-06 Dodano: 2019-11-06 08:41:55

Ten wiersz przeczytano 991 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie