Jesienny świt pod kościołem w...

Dla Wszystkich

Wśród szarej, gęstej mgły
I porywistego wiatru
Ostatni kwiat róży
Krwawi swą czerwienią
Sczerniały, gotycki mur.
Przyciska się do stóp Matki,
Której twarz promienieje
Jak złota słońca kula
Zawieszona latem, o zachodzie
wśród prześwitów starej wieży.
Matowe złoto przykościelnych,
Wiekowych lip i głogów
To twoje włosy, Matko!
Ty i Twój Syn jesteście wszędzie,
Bo Wasza miłość jest tak wielka,
Że przeniknęła wszechświat na wskroś!
Jesteś razem z Nim
W tym wieńcu kłosów,
Który żniwiarz złożył u stóp ołtarza.
Nazywam Cię złotą, bo Twoja sukienka
Błyszczy w mroku świątyni.
Wśród pachnących chlebem kłosów!
Pełga po niej blask świecy złocisty,
Jak ostatni promień jesiennego słońca,
a ona mieni się barwą jesiennych liści.
-Syn usnął? Śpi spokojnie?
Nie chcę go budzić!
Prawda, że myślisz nie tylko o Nim?
Powracasz myślą do nas, ludzi
I do tej małej, na wpół zwiędłej,
Ostatniej, październikowej róży...

Wiersz napisany w 1974r po liftingu w 2018r. Przeczytaj także legendę"Korale żorskiej Matki Bożej", zobacz w internecie obraz MB żorskiej po renowacji i przed.

autor

Eunika

Napisany: 2018-02-04 Dodano: 2018-02-04 17:23:59

Ten wiersz przeczytano 466 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie