Jestem swego życia król

W tytule zamierzone król, a nie królem.

'Jestem swego życia król".
12.01.2017r. czwartek 16:48:00

Jestem swego życia król
I doceniam to, że mą egzystencję przeszywa wielki ból.
Walczę z swą samotnością ile w płucach, w żyłach tchu,
Z tego powodu w żołądku pełno mchu, a zęby złamane na kamieniu.
Niby, może Miłość jest tuż, tuż,
Ale ja trzymam w ręku ostry nóż, a me uczucie nie żyje już.

Historia to niesłychana
Ma egzystencja została złamana
Nie udam się do raju
I będę sam, samotny w tym kraju.
Me marzenie coś tam jeszcze zasiewa,
Ale serce już nie umie, już nie śpiewa.
W swej samotności wznoszę się bardzo wysoko,
By po chwili w bezradności upaść bardzo głęboko.

Ma egzystencja pozostanie chyba na zawsze skrwawiona,
Bo jaka zechce mnie żona?
Moje libido maleje,
Gdy łza spod powiek się obficie leje.
Jednak chciałbym być górą
I zachwycać się kobiecą krainą.
Wiem jest u mnie ponuro,
Ale będzie inaczej, tylko proszę pojaw się dziewczyno.

Nad swą egzystencją już nie płaczę
Sam sobie tego nie wybaczę,
Już myślałem, że oczy wypłaczę
I Cię nigdy nie zobaczę,
Gdy nagle ma powieka się zamyka
I spod łez strumyka
Nowa myśl, nowa nadzieja
Do mych marzeń przenika.

Jest chyba jednak jeszcze jakaś nadzieja,
Poczekam, niebawem znów niedziela.

Dziękuję za waszą obecność i zapraszam ponownie.

autor

AMOR1988

Napisany: 2017-01-12 Dodano: 2017-01-18 10:11:23

Ten wiersz przeczytano 927 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie