Klaustrofobia

Duszę się tutaj, siedzę cały w gniewie
Chcę otworzyć drzwi i pobiec w nieznane
Nie odwracać głowy i nie patrzeć za siebie
Na ściany ściśnięte, by mnie zmiażdżyć zawezbrane

Tchórz to nie ja, a nawet gdyby...
Ucieczka istnieje tylko na niby!
Bo nie pokój problemem...
To ciało więzieniem!
Więc gniotą mnie kości, me własne
Głowa pulsuje, a serce za ciasne

Szukam powodu, nie widzę poprawy
Nie ma diagnozy, zbyt dziwne objawy
A leczenie doraźne to miotanie się w smole
Ruch w górę ręką- opadasz ku dole
Zanurzenie pełne w czarnej, gęstej cieczy
Klaustrofobii mej ciężkiej raczej nie wyleczy....

autor

Kordeus

Napisany: 2007-02-18 Dodano: 2007-02-18 22:36:28

Ten wiersz przeczytano 454 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie