KLUCZ DO SERCA

Zima przyszła w pełnej krasie
Bardzo wcześnie, któż by zgadł.
Z nią przypłynął na obłoku
Splin, co w duszę cicho wpadł.

Śnieg pozbawił świat kolorów.
Wszędzie biało, w duszy też,
Jeśli kochasz znasz tęsknotę,
Więc się jej potęgi strzeż.

Podążając za jej głosem
Chciałam spotkać ciebie znów,
By zobaczyć jak się miewasz
I czy w ogóle jesteś zdrów.

Gdy wybiegłam poza miasto
Przemierzywszy drogi szmat
To dostrzegłam, że w pośpiechu
Nagle twój zgubiłam ślad.

I z kieszeni się wysunął
Złoty klucz do serca drzwi.
Powiedz mi złośliwy losie
W której zaspie teraz tkwi?

Jak odnaleźć skarb stracony
Pośród pustych, śnieżnych pól?
Kiedy w oczach przerażenie
Z łez wyciska gorzką sól.

Więc zaczekam tu do wiosny
Aż słoneczko stopi śnieg,
A gdy znajdę co zgubiłam
Do twych ramion skończę bieg.

I opowiem ci o strachu,
Który duszę lodem skuł,
Kiedy klucz do twego świata
Z głuchym brzękiem spadał w dół.

Serce bólem przepełnione
Przestawało prawie bić,
Gdy pytało przerażone,
Jak bez ciebie dalej żyć?

autor

Barbara Ponikarczyk

Napisany: 2008-12-30 Dodano: 2008-12-31 00:06:00

Ten wiersz przeczytano 2209 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie