Kocioł

To jest logiczna wręcz maskarada,
kiedy garnkowi kocioł przygada
wciskając głodnych kawałków mrowie,
chcąc tym mu podle namieszać w głowie.

Że jest niekształtny, tudzież pękaty.
Bardziej do zupy niż do herbaty.
Oraz jest groźbą dla otoczenia,
gdyż wciąż tendencję ma do kipienia.

Doda,iż wodę umie przypalić
przez co nie można się nim pochwalić,
bo jest po prawdzie jakiś nijaki
i śmierdzi, gdy w nim gotują flaki.

Nikt go nie ceni, więc mu nie kadzą,
gdyż umazany jest strasznie sadzą.
Nie będzie nigdy kuchni ikoną,
no bo pokrywkę ma wyszczerbioną.

Nie ma wyglądu, ani prezencji.
W żadnej nie mieści się wręcz konwencji,
oraz daleko mu do elity,
wszak jest zwyczajny i pospolity.

Garnek to słucha i się uśmiecha.
Słaby cię kotle zrobił rzemiecha.
Gospodarz nie chciał sypnąć mamoną,
przez co masz gębę niewyparzoną.

Słów cała masa, a mało treści
dodał, że w lustrze się już nie mieści
i sam jest brudas choć z innych szydzi,
gdyż swojej sadzy przez to nie widzi.

Na koniec morał ujmę z rozmachem.
Bywa, że w oczy ktoś sypie piachem.
Niech cię nie rusza podła krytyka,
jeśli ci kocioł sadzę wytyka.

autor

Gminny Poeta

Napisany: 2024-01-16 Dodano: 2024-01-16 09:52:43

Ten wiersz przeczytano 568 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie