Kosmitka

Wybaczam ci
ciszę tuż przed burzą gdy myśli skowyczą,
bo uwierz mi -
nic nie jest tak piękne jak własny horyzont
gdy wstaje świt.

Wybaczam ci,
że zginąłeś w tłumie, kiedy było cudnie
i chciałam żyć,
że mnie opuściłeś okradając duszę
nie mówiąc nic….

Wiedz, że teraz parkiet staje się kosmosem,
a ja złą kosmitką z nietutejszych stron,
bez cienia zwątpienia targać mogę losem
mówiąc najoględniej jaki widzę błąd.

Czyja to jest kara, a czyja to wina
że znalazłam sens?
Nigdy nie słyszałam - by życie na szczytach
niosło zawsze śmierć.

Jest wiele utrapień, drwin i tanich gierek,
lecz to takie nic…
Ty lubisz wygrywać, dając życie pieskie
i odbierać sny.

Teraz ci wybaczam ciszę tuż przed burzą,
grymas na twej twarzy i dosadny ton…
byłeś już nieznośny krzycząc i marudząc,
rządziłeś prawami, biorąc świat pod włos.

Wybaczam ci
że zginąłeś w tłumie, kiedy było cudnie
i chciałam żyć,
że mnie opuściłeś okradając duszę
nie mówiąc nic….

Wybaczam ci
wiele niedobrego, życie w ciągłym biegu,
bo uwierz mi -
piekło masz na ziemi, ziemia w jego cieniu
przędzie wątłą nić.
2.01.2016

DO SIEGO ROKU

autor

Maria Sikorska

Napisany: 2016-01-02 Dodano: 2016-01-02 23:34:59

Ten wiersz przeczytano 1766 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie