Kraina szczęścia.

Siedzę na ławce,
gdzie słońce świci,
śpiewają ptaki
i wiatr mi nuci
smutną piosenkę,
jak co dzień......
Uwielbiam to miejsce,
tu wszystko kwitnie i rodzi się na nowo.
Tu wszystko żyje i rośnie kolorowo.
Uwierz mi, ten świat może być tylko nasz.
Może....
Ale czy tego chcesz?
Czy pragniesz tego tak jak ja?

Nie?

Więc dobrze.
Rozumiem.
Zostanę tu sama,
znów całkiem sama.
I włosy me ciemne znów wietr szalony roziwje.
Ptaki schowaja się w gniazdach,
słońce zajdzie za chmurę nienawiści i goryczy,
a jezioro zapełni się łzami smutku i rozpaczy.

Kochałam to miejsce bo było piękne, gdy ze mną byłeś.
Nie chciałeś.
Odeszłeś.
Znów wszystko powiędło,
pobladło jak ja.
Rozpływa się,
znika,
umiera.
Traci odrobinę człowieczeństwa i wiery jaką miało,
przez Ciebie.

I czeka.
Aż znów przyjdziesz
i powiesz, że Kochasz....
Znów wszystko zakwitnie,
znów ptaki ożyją.
Zakochasz sie znowu
i dasz chwilę życia.
Pozwolisz, żyć.
Zrozumiesz swój błąd.
Powrócisz....
Uspokoisz,
uciszysz.
I nigdy nie zechcesz odejść.

autor

anniss

Napisany: 2006-04-08 Dodano: 2006-04-08 13:18:05

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie