w kropli atramentu

pogubiłaś drogę
na szlakach donikąd
purpurowe niebo
rozdarte muzyką

nad posępnym lasem
tylko mgła i cienie
na dębowej korze
wypalone brzemię

słyszysz powiew wiatru
co szemrze wśród liści
dla uwiędłej róży
której los się ziścił

słowa te jak płyta
nad grobem zawarta
a kartka z wersami
jest na pół rozdarta

ile róż mam znaleźć
by łez już nie ronić
pójdę pośród wiersze
nie pytając o nic

i naręcze kwiatów
wciąż będę przynosił
choć wiersz ten uwiędnie
gdy pąsów nie zrosisz

autor

Sfinx

Dodano: 2012-12-04 08:16:31

Ten wiersz przeczytano 1055 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie