Kryształowe ściany

Tłucze się w bólu samotności
Obijając się o kryształowe ściany podświadomości
Wyczekując krótkiej chwili
Która serce me przyszpili
Do ścian świata
Niekączącego się wszechświata…

Biegnąc pośród płatków wiśni
Oddycham uczuciem mych wspomnień, mych myśli
Ukazanych w parze złożonej ze słów
Pochodzących prosto z mych skrwawionych ust…
Każda łza poświęcona jednej chwili
Porywa serce, w uczuciu którego nikt nie pomyli
Wzniosłe, niepowtarzalne, całkowicie unikalne
Parzy, pali, spala
Tylko wtedy kiedy Ty się oddalasz
Spogląda w oczy, czuje strach przez co krzyczy
Myśli, cierpi, źle dla świata życzy
Dlaczego pozbawiasz mnie piór?
Dlaczego nie pozwalasz wznieść się Nam ponad poziom chmur?
Dlaczego zabijasz to co sam stworzyłeś
To co kreowałeś, czym żyłeś…

Czymże jest życie jak nie uczuciem

Jest Kochającym rozumem przechodzącym w kolejne progi
Kolei losu, szerokiej drogi,
Progu domu i naszej własnej trwogi.

Przestałeś kochać, umarłeś, jesteś ubogi

Już nie ma odwrotu z raz wybranej drogi

Został umysł i wspomnienia które pragną upamiętnienia

Odnalezienia wszechwładnego pierwiastka tworzenia.

Śmierć to dopiero początek.

autor

Nieśmiertelna

Dodano: 2006-11-22 22:14:59

Ten wiersz przeczytano 583 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie