Krzyk wiatru

Maćkowi.

Dzielą ich tysiące kilometrów,
i słowa wysyłane w daleką przestrzeń.
Dwie twarze, dwie ręce, wspólne sprawy,
i myśli splatane sercem.
Za co jesień można pokochać?
Ona przychodzi zawsze nieproszona,
jest taka niewzruszona
Za klangor żurawi, co odlatują hen przed siebie,
za szeleszczące liście.
A może lepsza jest wiosna?
Ona młodości jest śpiewem, wzrastaniem,
to jesień jest przemijaniem.
Malwy znów pełne dostojeństwa trwają,
upału zdają się nie zauważać,
nie poddają się światu.
Dziś znów słońce rozwiało chmury,
z góry mocno świeci.
Tam nad głowami para trzmieli leci,
niepomna przecież o osamotnieniu,
zapóźniony kasztan pod stopami,
nieśmiało poddaje się nasłonecznieniu.
Tu pelargonie za oknem kwitnące,
z zadumy poschylały głowy,
znów będą głosu skowronka słuchać,
co o świcie chwali życie.
Dwie twarze i dwie ręce,
i myśli jak nuty znów namalują podniebne witraże,
na klawiaturze zagrają gitarowe pasaże.
Potem melodię w kolejną podróż wyślą,
sercem wrócą, niesione ostatnim nocnym,
wietrznym akordem.

https://youtu.be/fdBpgvqRDsQ

autor

Annna2

Napisany: 2020-06-25 Dodano: 2020-06-25 14:57:15

Ten wiersz przeczytano 1268 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Nieregularny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie