Łąka

Łąka pusta w środku lasu,
Zapomniana, opierająca się sile czasu.
Już nawet zieleń jej spowita szarością,
Smutkiem i dawno przeżytą młodością.
Już dawno nie zawitał na nią żaden śmiech,
Trwa wyczerpana, wydmuchana jak wiekowy miech.

Ślady przeszłości,
Losu przeciwności
Piętno swoje odbiły trwale,
Na tej łące, na jej życiu, na chwale.

Samotność niczym słońce
Wciąż towarzyszy pełnej w swej próżności łące.
Na jej trawie zszarzałe otoczonej szczelnie murem z drzew
Widnieją jeszcze ślady pozostawione przez róży krzew,
Jedyny obcy tak bliski łące
W dni zimne i gorące.

Było wiele innych kwiatów,
Pięknych, lecz ulotnych jak domy Sarmatów,
Kwiatów co jak duchy z lasu
Przypływem swym odpływ zapowiadały.
To one zieleń łąki pochłaniały.

Jednak również i róża odeszła
Gdy jej pora nadeszła.
Teraz łąka umierać by chciała,
Lecz jej pora jeszcze nie nastała.
Jeszcze ostatnie wyda tchnienie,
Jeszcze ogień zapłonie nim skończy swe istnienie.

autor

Bart

Dodano: 2005-04-13 18:01:18

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie