Lęk

Myśli nieposkładane ukołyszę w Pozytywce uczuć...
Porcelanowe serce złożę w ofierze Miłości...
Uśmierconej nieśmiałością pocałunków.
Niedokończoną powieść podaruję światu Pozbawionemu bliskości.
Ślady istnienia zatrę obcością samej siebie...
Rzeczywistość wzbogaci swą siłę
Ubrana w nowe doświadczenia dnia codziennego
Nie pozwoli zapomnieć o duszy
Uwięzionej w cierpieniu Kochanków...
Ból podporzątkowania się do Nietolerancji nie pozwoli na sen...
My ludzie...
Wiecznie będziemy trwać w nierozsądku Kodeksu człowieczeństwa...
Ile liści jeszcze spadnie zanim świat Ujrzy barwy dnia i nocy...?
Ile słów zginie pod ostrzami pohamowań Uczuć naszych...?
Religia nie zbawi zadanych ran...
Nadzieja nie zmartwychwstanie...
Okno na świat zanika w cierpieniu...
Czas na zmiany...
Lecz...
Kiedy one nadejdą?
Czy zdążą zanim Ziemia zamknie drzwi do Swojego serca?
Myśli nieposkładane
Zamknę
W pozytywce
Uczuć...

autor

szklanka

Dodano: 2004-08-20 10:29:05

Ten wiersz przeczytano 470 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie