Los się dziwnie tak potoczył

Los się dziwnie tak potoczył,
że sam nie wiem, jak go cenić.
Bo po pierwsze, mnie zaskoczył,
mógł swą sprawą wszystko zmienić.

Bo po drugie, grał na zwłokę,
wykorzystał zamieszanie.
A ja miałem być prorokiem,
co wyjaśniać nie jest w stanie.

Bo po trzecie, ciął za dwoje,
ironiczny śmiech dworował.
Wówczas miałem już za swoje,
a gdzie mogłem wstyd swój schować.

Bo po czwarte gnał w przestrzenie,
gdzie swoboda panowała.
A ja swobód swych nie zmienię,
dla mnie to jest chwała mała.

Dalej liczyć już nie muszę,
piąte, szóste, siódma zwrotka.
Mam już dość nadmiernych wzruszeń,
kto wie, co mnie, jeszcze spotka.

Los się dziwnie tak potoczył,
że sam nie wiem, jak go cenić…

autor

Grand

Napisany: 2022-02-10 Dodano: 2022-02-10 09:45:32

Ten wiersz przeczytano 437 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie