Ludzie jak...kamienie.

......także i dla Ciebie....

Pokorne kamienie
leżą w strumieniu od lat
niezauważane,
jakby ich nie było.

Człowiek podziwia strumyk.
Słyszy jak on krzyczy
przez swój szum,
plusk:
ja jestem!

A kamień,
gdzie on jest,
na grzbiecie którego
powstaje dźwięk
szumiacego strumyka?

Gdzie jesteś kamieniu,
który dodajesz uroku
bezwładnie płynącej wodzie ?

O pokoro kamienia!
Czemu nie wołasz:
"Jesteśmy tu we dwoje,
woda i ja;
wspólnie tworzymy jego piękno!"

Kamieniu,
ty milczysz?
Jesteś taki cichy,
spokojny,
niezazdrosny o czar strumienia.....
Czyżbyś odnalazł swoje przeznaczenie w służbie jemu ?

***

Człowieku,
spójrz na kamień w strumyku
i ucz się od niego,
że wielkość Twoja
zależy od służby
drugiemu człowiekowi.

I znajdź w niej swoją radość.

"Pokora to nie uległośc, tylko umiejętność przyjmowania przeciwności losu" Eugeniusz Szulborski

autor

Barbara

Napisany: 2005-03-17 Dodano: 2006-06-14 22:28:33

Ten wiersz przeczytano 675 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie